Wielki Piątek to dzień, który nie krzyczy. Nie przyciąga tłumów jarmarków, nie błyszczy dekoracjami, nie pachnie mazurkami i barankiem z cukru. To moment w roku, który staje w cieniu – nie tylko w sensie liturgicznym, ale i emocjonalnym. A jednak właśnie ta cisza, powaga i pewien trudny spokój sprawiają, że Wielki Piątek ma w sobie niezwykłą moc.
reklama
W Polsce, kraju głęboko zakorzenionym w tradycji katolickiej, Wielki Piątek pozostaje jednym z najbardziej przejmujących dni w kalendarzu. Choć nie jest ustawowo wolny od pracy, dla wielu ludzi jest dniem szczególnej refleksji. W kościołach milkną dzwony, ołtarze pozostają obnażone, a wierni gromadzą się, by w skupieniu towarzyszyć Chrystusowi w Jego drodze na Golgotę. Nie ma Eucharystii – jest adoracja, cisza i symboliczna ciemność.
Ale niezależnie od wiary, Wielki Piątek może być czymś więcej niż tylko obrzędem. To dzień, który – być może wbrew naszej codziennej kulturze pośpiechu – proponuje zatrzymanie. Zatrzymanie się przy cierpieniu, przy śmierci, przy tym, co trudne. A przecież to właśnie te momenty, choć niewygodne i niechciane, uczą nas najwięcej.
Wielki Piątek przypomina, że nie każda historia musi kończyć się dobrze – ale każda historia ma sens. Przypomina, że czasem trzeba przejść przez noc, żeby zobaczyć poranek. W świecie, w którym promuje się wieczny sukces, uśmiech i lekkość, ten dzień może być antidotum – przypomnieniem, że warto spojrzeć w oczy temu, co bolesne i nie uciekać od trudnych pytań.
To nie jest dzień spektakularny. Ale może właśnie dlatego tak potrzebny.
Być może właśnie dziś, bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, potrzebujemy Wielkiego Piątku – nie tylko w sensie religijnym, ale ludzkim. Potrzebujemy przestrzeni na smutek, na żałobę, na zadumę. Potrzebujemy przypomnienia, że nie wszystko trzeba natychmiast naprawiać, komentować, udawać, że nic się nie stało.
Wielki Piątek nie oferuje prostych rozwiązań. Ale oferuje prawdę – a ta, choć czasem bolesna, zawsze jest początkiem czegoś większego.
